Bəlkə sabah deyə bir şey yoxdursa...
Bəli, yoxdursa həqiqətən...
Sonu olmayan bir nizam-(sızlıq) bugünümüzü möhürlüyürsə.
Eləcə bir gündən ibarətdirsə ömrümüz.
Dünən...Dünənin və sabahın bəkarətinə toxuna bilərikmi?
Dünən bizə istədiyi qədər bir neçə dəfə vurub, özünü üstələyə bilər, qanunları çeynəyə bilər...
Nələr etdiksə, hamısını bezdirci şəkildə, usanmaz bir böcək kimi boynumuzun kökündən hər birini vızıldayar, durmadan. Böyük bir maqnit kimi özünə doğru çəkər. Yapışarıq ona,sarılarıq, aldanarıq, boyun əyərik ona. İstəyərək və ya niyyətsizcə qaçmağa çalışarıq ondan, yenə də hiss elətdirərik ona... Sadəcə ona.
Sözünə qulaq asdığımız höküm sahibi dünəndirmi?!
Amma dünən deyilən şey bugün yoxdur!
Biz də dünəndə yox deyilikmi?
Ağır gələn də budur ki, özünə aid hər anı tarixə həkk etmək istəyən insan oğlunun bunu əsla bacara bilməyəcək olduğunu bilsə də zamana imzasını dərindən- dərinə qoymaq istəyinin səyinin heçdən başqa bir yerə yolunun düşməyəcəyi.
Əlbəttə dünənin içindəyik, sübutlarımız da var...
Şəkillər, videolar, kağızlarda yazılarımız, yanımızdakıların zehninə düşmüş qeydiyyatlarımız, kimlərinsə qulaqlarında səsimiz, sevilənin kölgəsi olmağa alovlanan bulanıq sürətlərimiz. Şahidlərlə sübutlar olmasa bir gün əvvəlcə yaşadığımızı iddia belə edə bilməzdik.
Amma dirənirəm ki, dünən bitti!
Biz də dünəndə bittik.
Sabah...
ola bilməmə ehtimalı tük ürpərdici...
"Sabah olmasa, nə edərəm bəs mən?"
Beynin bütün boz hüceyrələri ən kiçik bir qorxu, panika, narahatlıq anında bir- birinə yapışdıqlarını bəlkə də ən qüvvətlicə hiss etdirə bilər...
Nə edərəm bəs mən?
İnsan bir an, tək bir an bunu düşündüyündə həyatın tam bir ana sıxlıqla bağlı olduğunu elə anlayar ki!
Heç bir dünənin qüdrəti ilə qarşılaşdırıla bilməz indi!
Bu an qədər gerçək nə ola bilər?
Varsaq da əgər bu yalnızca bugün üçün keçərlidir
Və nə düşünürük, nə ediriksə bu anı təyin edə bilər. Bacara biliriksə əgər biçimləyə bilərikdə.
Haraya doğru getdiyimizi anlaya bilmək üçün ayaq uclarımıza baxmaq kifayət deyilmi?
Topuqlar dünəndir... Heç bir zaman sabaha çevrilmiş olmadılar, olmayacaqlar da.
Əl çəkin dünəndən, insan arzu etdiyi kimi bir sabahı ayaqlarının basdığı yerdə xəyal edə bilər ancaq. Bütün dağıntıları, dünənin bütün acıları, hirsləri, itkiləri, ayıbları, hətta zəfər qışqırıqları bitti.
Hamısı keçmiş bir zamanda vardılar, indi yoxdular.
Unudun dünəni nə olar!
Nə böyük döyüşlər yaşadı öz qocamışlığı ilə bu dünya!
Nə dövlətlər yıxıldı, nə qanlar töküldü, nə çox göz yaşı axdı, hələ də axmaqda.
Bugün
Okeanlar quruyur, göz yaşlaı qurumur. Bugün bütün günlərdən dərs çıxarmaq zamanı...
İstədiyimiz ölçü ilə anlamaq və həyata keçirmək əlimizdə.
Bu sadəcə bizim əlimizdə, heç kimsənin deyil!
Hələ də ermənilərə qarşı içimizdə hirs daşıyırıqsa, hansısa bir intiqam uğruna atılan bombaların altında günahsız insanlar, körpələr ağlayırsa, işgəncə görürsə bugün biz ölümün içində yaşayır sayılmırıqmı?
"Qana qan, gözə göz" deyə yaşayırıqsa, bugünümüzü, nə qanımız, nə də gözlərimiz var- deməkdir artıq.
Bugün var gücümüzlə "Birdən olmazsaq sabah?" deməli deyilikmi?
Amma...
Bəs sabah deyə bir şey varsa...
Dünəndən bugünə dönən ayaqlarımızın ucu hara getsin?
Barmaqlarımızın ucuna deyil, topuqlarımızın istiqamətinəmi dönsün gözlərimiz?
Gözü arxada olmayan heç bir canlı. Gözlərimiz irəliyə baxa bilər sadəcə, sağa- sola da dönə bilər, amma heç bir perspektiv geriyə dönük çəkilə bilməz ki!
İnsanın insan olmaqdan başqa anlayacağı heç bir şey yox. Hər birimiz həqiqəti dərk etməklə biçimləndirilmişik. Və bunun üçün də sınaqlardan keçərik- pulla, eşqlə, döyüşlə, nəfslə, qürurla.
Kimin nədirsə dərsi, onunla yeriyər durar. Həqiqət yolunda, tərk etməsi lazım olanı kürəyində daşıyaraq.
Nəyin yükü ilə dolu olduğumuzu anlayarsaq əgər, dincliyə qovuşacaq olan ruhumuzun əsarətindən xilas ola bilərik- hələlik.
Sabah varsa əgər, xəyal etdiyimiz kimi olmasın?
Necə bir sabah diləyirik, vacib olan budur.
5 yaşındakı bir uşağın ibtidai sinif yoldaşını təpikləyərkən anasına tutulub, "Ana sus! Mən bunu dünya barışı üçün edirəm" cümləsini təsəvvür edin...
Başlıyıbda siz həll edin bu tənliyi! 5 yaşındakı bir uşağın çaxnaşması ilə minlərcə döyüş dolu bugün bu dünya! Aldadıcı oyunlarına qanmaq da qanmamaq da bizə qalmış.
Barış savaşaraq əldə edilməz, indi savaşırıqsa, dünən üzündəndir!
Dün dündü, bugün sadəcə bugündür!
Sabah isə necə olsun? olacaqsa əgər?
Bəli, yoxdursa həqiqətən...
Sonu olmayan bir nizam-(sızlıq) bugünümüzü möhürlüyürsə.
Eləcə bir gündən ibarətdirsə ömrümüz.
Dünən...Dünənin və sabahın bəkarətinə toxuna bilərikmi?
Dünən bizə istədiyi qədər bir neçə dəfə vurub, özünü üstələyə bilər, qanunları çeynəyə bilər...
Nələr etdiksə, hamısını bezdirci şəkildə, usanmaz bir böcək kimi boynumuzun kökündən hər birini vızıldayar, durmadan. Böyük bir maqnit kimi özünə doğru çəkər. Yapışarıq ona,sarılarıq, aldanarıq, boyun əyərik ona. İstəyərək və ya niyyətsizcə qaçmağa çalışarıq ondan, yenə də hiss elətdirərik ona... Sadəcə ona.
Sözünə qulaq asdığımız höküm sahibi dünəndirmi?!
Amma dünən deyilən şey bugün yoxdur!
Biz də dünəndə yox deyilikmi?
Ağır gələn də budur ki, özünə aid hər anı tarixə həkk etmək istəyən insan oğlunun bunu əsla bacara bilməyəcək olduğunu bilsə də zamana imzasını dərindən- dərinə qoymaq istəyinin səyinin heçdən başqa bir yerə yolunun düşməyəcəyi.
Əlbəttə dünənin içindəyik, sübutlarımız da var...
Şəkillər, videolar, kağızlarda yazılarımız, yanımızdakıların zehninə düşmüş qeydiyyatlarımız, kimlərinsə qulaqlarında səsimiz, sevilənin kölgəsi olmağa alovlanan bulanıq sürətlərimiz. Şahidlərlə sübutlar olmasa bir gün əvvəlcə yaşadığımızı iddia belə edə bilməzdik.
Amma dirənirəm ki, dünən bitti!
Biz də dünəndə bittik.
Sabah...
ola bilməmə ehtimalı tük ürpərdici...
"Sabah olmasa, nə edərəm bəs mən?"
Beynin bütün boz hüceyrələri ən kiçik bir qorxu, panika, narahatlıq anında bir- birinə yapışdıqlarını bəlkə də ən qüvvətlicə hiss etdirə bilər...
Nə edərəm bəs mən?
İnsan bir an, tək bir an bunu düşündüyündə həyatın tam bir ana sıxlıqla bağlı olduğunu elə anlayar ki!
Heç bir dünənin qüdrəti ilə qarşılaşdırıla bilməz indi!
Bu an qədər gerçək nə ola bilər?
Varsaq da əgər bu yalnızca bugün üçün keçərlidir
Və nə düşünürük, nə ediriksə bu anı təyin edə bilər. Bacara biliriksə əgər biçimləyə bilərikdə.
Haraya doğru getdiyimizi anlaya bilmək üçün ayaq uclarımıza baxmaq kifayət deyilmi?
Topuqlar dünəndir... Heç bir zaman sabaha çevrilmiş olmadılar, olmayacaqlar da.
Əl çəkin dünəndən, insan arzu etdiyi kimi bir sabahı ayaqlarının basdığı yerdə xəyal edə bilər ancaq. Bütün dağıntıları, dünənin bütün acıları, hirsləri, itkiləri, ayıbları, hətta zəfər qışqırıqları bitti.
Hamısı keçmiş bir zamanda vardılar, indi yoxdular.
Unudun dünəni nə olar!
Nə böyük döyüşlər yaşadı öz qocamışlığı ilə bu dünya!
Nə dövlətlər yıxıldı, nə qanlar töküldü, nə çox göz yaşı axdı, hələ də axmaqda.
Bugün
Okeanlar quruyur, göz yaşlaı qurumur. Bugün bütün günlərdən dərs çıxarmaq zamanı...
İstədiyimiz ölçü ilə anlamaq və həyata keçirmək əlimizdə.
Bu sadəcə bizim əlimizdə, heç kimsənin deyil!
Hələ də ermənilərə qarşı içimizdə hirs daşıyırıqsa, hansısa bir intiqam uğruna atılan bombaların altında günahsız insanlar, körpələr ağlayırsa, işgəncə görürsə bugün biz ölümün içində yaşayır sayılmırıqmı?
"Qana qan, gözə göz" deyə yaşayırıqsa, bugünümüzü, nə qanımız, nə də gözlərimiz var- deməkdir artıq.
Bugün var gücümüzlə "Birdən olmazsaq sabah?" deməli deyilikmi?
Amma...
Bəs sabah deyə bir şey varsa...
Dünəndən bugünə dönən ayaqlarımızın ucu hara getsin?
Barmaqlarımızın ucuna deyil, topuqlarımızın istiqamətinəmi dönsün gözlərimiz?
Gözü arxada olmayan heç bir canlı. Gözlərimiz irəliyə baxa bilər sadəcə, sağa- sola da dönə bilər, amma heç bir perspektiv geriyə dönük çəkilə bilməz ki!
İnsanın insan olmaqdan başqa anlayacağı heç bir şey yox. Hər birimiz həqiqəti dərk etməklə biçimləndirilmişik. Və bunun üçün də sınaqlardan keçərik- pulla, eşqlə, döyüşlə, nəfslə, qürurla.
Kimin nədirsə dərsi, onunla yeriyər durar. Həqiqət yolunda, tərk etməsi lazım olanı kürəyində daşıyaraq.
Nəyin yükü ilə dolu olduğumuzu anlayarsaq əgər, dincliyə qovuşacaq olan ruhumuzun əsarətindən xilas ola bilərik- hələlik.
Sabah varsa əgər, xəyal etdiyimiz kimi olmasın?
Necə bir sabah diləyirik, vacib olan budur.
5 yaşındakı bir uşağın ibtidai sinif yoldaşını təpikləyərkən anasına tutulub, "Ana sus! Mən bunu dünya barışı üçün edirəm" cümləsini təsəvvür edin...
Başlıyıbda siz həll edin bu tənliyi! 5 yaşındakı bir uşağın çaxnaşması ilə minlərcə döyüş dolu bugün bu dünya! Aldadıcı oyunlarına qanmaq da qanmamaq da bizə qalmış.
Barış savaşaraq əldə edilməz, indi savaşırıqsa, dünən üzündəndir!
Dün dündü, bugün sadəcə bugündür!
Sabah isə necə olsun? olacaqsa əgər?
