Mən tükənirəm, həsrətlər çoxaldıqca....!
Mənim gözlərim yenə uzaqlara dalğın yenə kirpiklərimdə duz var..
hirsliyəm susuram ağlarkən..
Eşqə dair mahnı sözləri çalmasın artıq ağrıtmasın ürəyimi..
Yoruldum hər mahnı sözlərində səni düşünmək tapmaqdan səni darıxmaqdan..
Dərin nəfəslər çəkirəm içimə sənsənin həsrətini içimə çəkər kimi..
Nə vardı bu qədər sevəcək ya da güvənəcək...
Eşq kimi güldürmüşki? Ya da nə qədər olmuşkı ömürü xoşbəxtliyin...
Gözlərimdəki işıltını itirdim həyata sevgimi ümidlərimi gözləmələrimi itirdim. .Özümü itirdim sənsizlikdə..
Hər səhər yeni bir rola hazırlanıram səhnəyə çıxacaqmışım kimi..
Mənə ən yaraşan rəngi geyinirəm qara..
gülümsəyirəm. ..Qıyamətler qopur içimdə..
Barış zamanında yaşadım ən böyük hərbləri..
Fırtınalarda neçə gəmi batırdım..
Aşiqlərə baxmıram artığ içimdən bir şeylər qopur sanki..
Şərh edə bilmədiyim rəngarəng bir tablo baxar kimi oluram..
Bu xoşbəxtlik şəkilləri gerçəkmi? ??Hamısı saxtamı...
İnanmıram artıq inana bilmirəm.
Yaşadığım müddətcə gerçək idi...
Halbuki indi...
Gecə olunca qaldır başını bax səmaya...
neçə baxışım qaldı orada ya da neçə səhər doğan günəşə toxundum sən deyə..
Mən səni oralarda axtardım..
Hər vaxt tapa biləcəyim amma əsla səni görə bilməyəcəyim yerlərdə...
Daha Heyata, Insanlara, Sene, Özümə güvənmirəm..
Kədərliyəm.. Hər gün bir tərəfim tərk edir məni... Sonda mən, məni tərk edəcəm deyə qorxmuram artıq...
Geri dönüb baxdığımda bir çox mən...
Xoşbəxt mən...
Şən mən...
Etibarlı mən...
Ümidli mən...
Həyata sarılan mən...
Gülən mən...
Uşaq mən...
İndi isə geriyə qalan...
Ağlayan, tək, çarəsiz, ümidsiz, qapqaranlıq, acılı,
kədərli... Və bir çox sənsizliklə dolu mən...
Bu qədər seyin altından qalxmağa çalışan əsl mənliyim...
Bu da çaşdığım nöqtə...!
Bu da bitdiyim nöqtə...!
