Sən unudulmağı haqq etdin əslinə baxsan, unudulmayan bir axşam vaxtında tanış olmuş olmasaydıq və bütün dostlar öyrənməmiş olsaydı adını, məktəb dəftərinin kənarında ürək içinə çəkilmiş bir baş hərfdən kənara keçə bilməzdin bəlkə də.
Qismət! Bəzən qarşısını almaq mümkün olmur, bəlkə "bəzən"dən bir az çox... Hanı adam öz müqəddəratını çəkir ya, ağıl çəkdiyim fərqində olmur çox vaxt.
O küçədən keçməsən, o restorana getməsən, o yoldaşınla çölə çıxmasan, heç tanışmayacaqsan bəlkə o ömrünü alıb aparan bir cüt gözlə, amma nə fayda...
Qismətdə o yoldan keçmək varsa, yoldaşın vəsilə olmasa, içindən bir hiss gəlir, yenə dönürsən o döngəyə. Niyə etdiyini bilmədən etdiyin milyonlarla adi şey kimi, bir anda gedirsən. Sonra zaman keçir, düşünürsən, niyə deyirsən, niyə getdim o gün oraya? Cavabını tapa bilmirsən!
Qisməti bağlandı deyər köhnələr. Ağzı, dili bağlanar insanın, səsi, nəfəsi çıxmaz. İşin içində ağır bir eşq dərsi varsa, lal olarsan, nə dili, ağlın belə çalışmaz.
Nəhayət kimsə önünə keçə bilmir olacaqların, amma bir yerdən sonrası da sənin dəcəlliyindir. Hanı... Olmur görürsən, niyə sürdürürsən desəm, min dənə bəhanə tapır insan, elə deyilmi?
Adam özünü, qədərini çəkir bir az da! Alacağın dərsi qarşına çıxaran qədər, sonrasında ipin ucunu sənə buraxır əslində və bir daha dönüb baxmır arxasına. Bilir ki, sən bir az ağıllısansa, necəsə buraxarsan pisin ucunu, yox deyilsənsə, çək və ağlını başına alana qədər gör gününü. Onsuz da hansımız, ürəyimiz yerlərdə sürünüb, parçalanmadan öyrəndik ki, sevməyin gerçək üzünü?
Ona görə mən də azad etdim sonunda səni. Bir quş kimi buraxdım pəncərədən. Qismətə dedim ki, boşuna həvəslənmə, mən də ağıllandım sonunda. Hansı ürəyi çıxarsan qarşıma, sənin oyununa düşməyəcəm bir daha. Sevərsəm də özüm üçün, sevməzsəm də... Bundan belə ürəyimin də sultanı mənəm, ağlımın da və and olsun, bir daha haqq etməyən kimsəni almaram qoynuma...
Qismət! Bəzən qarşısını almaq mümkün olmur, bəlkə "bəzən"dən bir az çox... Hanı adam öz müqəddəratını çəkir ya, ağıl çəkdiyim fərqində olmur çox vaxt.
O küçədən keçməsən, o restorana getməsən, o yoldaşınla çölə çıxmasan, heç tanışmayacaqsan bəlkə o ömrünü alıb aparan bir cüt gözlə, amma nə fayda...
Qismətdə o yoldan keçmək varsa, yoldaşın vəsilə olmasa, içindən bir hiss gəlir, yenə dönürsən o döngəyə. Niyə etdiyini bilmədən etdiyin milyonlarla adi şey kimi, bir anda gedirsən. Sonra zaman keçir, düşünürsən, niyə deyirsən, niyə getdim o gün oraya? Cavabını tapa bilmirsən!
Qisməti bağlandı deyər köhnələr. Ağzı, dili bağlanar insanın, səsi, nəfəsi çıxmaz. İşin içində ağır bir eşq dərsi varsa, lal olarsan, nə dili, ağlın belə çalışmaz.
Nəhayət kimsə önünə keçə bilmir olacaqların, amma bir yerdən sonrası da sənin dəcəlliyindir. Hanı... Olmur görürsən, niyə sürdürürsən desəm, min dənə bəhanə tapır insan, elə deyilmi?
Adam özünü, qədərini çəkir bir az da! Alacağın dərsi qarşına çıxaran qədər, sonrasında ipin ucunu sənə buraxır əslində və bir daha dönüb baxmır arxasına. Bilir ki, sən bir az ağıllısansa, necəsə buraxarsan pisin ucunu, yox deyilsənsə, çək və ağlını başına alana qədər gör gününü. Onsuz da hansımız, ürəyimiz yerlərdə sürünüb, parçalanmadan öyrəndik ki, sevməyin gerçək üzünü?
Ona görə mən də azad etdim sonunda səni. Bir quş kimi buraxdım pəncərədən. Qismətə dedim ki, boşuna həvəslənmə, mən də ağıllandım sonunda. Hansı ürəyi çıxarsan qarşıma, sənin oyununa düşməyəcəm bir daha. Sevərsəm də özüm üçün, sevməzsəm də... Bundan belə ürəyimin də sultanı mənəm, ağlımın da və and olsun, bir daha haqq etməyən kimsəni almaram qoynuma...