1.Bölüm ~~~Kelebeğin Umudu~~~
'Her yeni gün ardından yeni umutlar getirir.
Benim umudum kelebekler gibi özgür olmaktı.
Ömrüm bir gün bile olsaydı, ölene kadar kanat çırpardım.'
Bu mahkum olduğum sandalyeden kurtulmak tek duamdı.
Rabbimden gelene amenna.
Ama kendimi küçücük bir dünyaya hapsetmiştim.
Kozasında özgürlüğünü bekleyen bir kelebek misali...
Eskiden hayat dolu bir insandım.
Taki bir serseri hayallerimi ve umutlarımı çalana kadar..
Zehra
20 yaşında. Terzi dükkanında çalışıyor. Kaza sonucu sakat kalmış.
Rabbine sığınıp başına gelenleri imtihan olarak görüyor.
Konuşmayı seven çok soru soran ve meraklı bir kız. 2
Umut
22 yaşında. Hayatı serserilik yapmak, baba parası yemekle geçen biri.
Babasından çok korkan. Yaptığı pislikleri hep kapatmaya çalışan biri.
Zehra:
Bu sabah ezan sesiyle uyandım.
Annemin yardımıyla abdest alıp odama geçtim.
Dizlerime seccadeyi serip namazıma başladım.
Namaz bitince ellerimi semaya kaldırıp Rabbime dua ettim.
En çok özlediğim şey alnımın secdeyle buluşmasıydı.
Böyle eksik gibi hissediyordum.
"Rabbim bana ölmeden bir kez daha senin huzurunda secde etmeyi nasip et."
Gözlerimi yumsam göz yaşı akacaktı.
Ama annemin beni izlediğini farkedince tatlı bir tebessümle ona baktım.
"Güzel kızım hadi uyu yarın mahkeme var."
Aylardır bugünü bekliyordum.
Belki sağlığım yerine gelmeyecek ama o serseri cezasını çekecekti.
"Tamam annem hadi sen de uyu."
Mahkeme..
Mahkeme koridorunda oturmuş dava saatini bekliyorduk.
Hiç alışık olmadığım bir ortamdı. Ama insanın başına bu hayatta her şey gelebiliyordu.
Avukatın parasını babam zar zor denkleştirmişti.
Elde avuçta olmasa da babam bir yolunu bulmuştu.
Mübaşir bizim isimlerimizi söylüyordu.
Davacı Zehra Yılmaz ve davalı Umut Yalçın.
Herkes yerine oturunca duruşma başlamıştı.
Çok gergindim ve korkuyordum. Avukatları hiç durmadan beni suçluyordu.
Umarım dava benim lehime sonuçlanırdı.
~~~~~~~~~~~~~~~
Mahkeme bir ay sonrasına ertelenmişti.
İçerdeki suçlamalar beni çok kızdırmıştı. Salondan çıkarken,
"Umut bey vicdanınız rahat mı? Beni suçlayıp durdunuz.
Hayatımı çaldınız hala da beni suçlu gösteriyorsunuz."
Gıcık gıcık gülüyordu. Yüzünü bana dönüp,
"Ne vicdanı kızım? Ne diyor bu ya? Atmasaydın kendini yolun ortasına." 1
Dalga geçer gibi konuşuyordu.
"Doğru senin vicdanın olmadığı için vicdan nedir bilmezsin."
Tam cevap verecekken yanındaki avukat kulağına bir şeyler söyledi.
Sonrada dışarı çıktılar.
Babam tekerlekli sandalyemi sürerek dışarı çıkardı.
Bir anda yüzüme flaşlar patlamaya başladı.
Ben ne olduğunu anlayamadan o serserinin sesini duydum. +
"Çekmeyin lan hepinizi bitiririm. Babam görecek çekmeyin.....
'Her yeni gün ardından yeni umutlar getirir.
Benim umudum kelebekler gibi özgür olmaktı.
Ömrüm bir gün bile olsaydı, ölene kadar kanat çırpardım.'
Bu mahkum olduğum sandalyeden kurtulmak tek duamdı.
Rabbimden gelene amenna.
Ama kendimi küçücük bir dünyaya hapsetmiştim.
Kozasında özgürlüğünü bekleyen bir kelebek misali...
Eskiden hayat dolu bir insandım.
Taki bir serseri hayallerimi ve umutlarımı çalana kadar..
Zehra
20 yaşında. Terzi dükkanında çalışıyor. Kaza sonucu sakat kalmış.
Rabbine sığınıp başına gelenleri imtihan olarak görüyor.
Konuşmayı seven çok soru soran ve meraklı bir kız. 2
Umut
22 yaşında. Hayatı serserilik yapmak, baba parası yemekle geçen biri.
Babasından çok korkan. Yaptığı pislikleri hep kapatmaya çalışan biri.
Zehra:
Bu sabah ezan sesiyle uyandım.
Annemin yardımıyla abdest alıp odama geçtim.
Dizlerime seccadeyi serip namazıma başladım.
Namaz bitince ellerimi semaya kaldırıp Rabbime dua ettim.
En çok özlediğim şey alnımın secdeyle buluşmasıydı.
Böyle eksik gibi hissediyordum.
"Rabbim bana ölmeden bir kez daha senin huzurunda secde etmeyi nasip et."
Gözlerimi yumsam göz yaşı akacaktı.
Ama annemin beni izlediğini farkedince tatlı bir tebessümle ona baktım.
"Güzel kızım hadi uyu yarın mahkeme var."
Aylardır bugünü bekliyordum.
Belki sağlığım yerine gelmeyecek ama o serseri cezasını çekecekti.
"Tamam annem hadi sen de uyu."
Mahkeme..
Mahkeme koridorunda oturmuş dava saatini bekliyorduk.
Hiç alışık olmadığım bir ortamdı. Ama insanın başına bu hayatta her şey gelebiliyordu.
Avukatın parasını babam zar zor denkleştirmişti.
Elde avuçta olmasa da babam bir yolunu bulmuştu.
Mübaşir bizim isimlerimizi söylüyordu.
Davacı Zehra Yılmaz ve davalı Umut Yalçın.
Herkes yerine oturunca duruşma başlamıştı.
Çok gergindim ve korkuyordum. Avukatları hiç durmadan beni suçluyordu.
Umarım dava benim lehime sonuçlanırdı.
~~~~~~~~~~~~~~~
Mahkeme bir ay sonrasına ertelenmişti.
İçerdeki suçlamalar beni çok kızdırmıştı. Salondan çıkarken,
"Umut bey vicdanınız rahat mı? Beni suçlayıp durdunuz.
Hayatımı çaldınız hala da beni suçlu gösteriyorsunuz."
Gıcık gıcık gülüyordu. Yüzünü bana dönüp,
"Ne vicdanı kızım? Ne diyor bu ya? Atmasaydın kendini yolun ortasına." 1
Dalga geçer gibi konuşuyordu.
"Doğru senin vicdanın olmadığı için vicdan nedir bilmezsin."
Tam cevap verecekken yanındaki avukat kulağına bir şeyler söyledi.
Sonrada dışarı çıktılar.
Babam tekerlekli sandalyemi sürerek dışarı çıkardı.
Bir anda yüzüme flaşlar patlamaya başladı.
Ben ne olduğunu anlayamadan o serserinin sesini duydum. +
"Çekmeyin lan hepinizi bitiririm. Babam görecek çekmeyin.....
Muellif:Buket.Emlik
Sayta verdi: _pandam_
